در این روزهای که تیم ملی والیبال ایران گل کاشت و کلی ابر قدرت این رشته را شکست داد ما هم طبعا از این شادی بی نسیب نبودیم. اما متاسفانه ، یا شاید اصلا خوشبختانه هیچ کدام از این بازی ها را من ندیدم؛ و تنها این خبر پیروزی بود که میشنیدم و نهایتا تصاویر چکیده ی بازی که از شبکه های خبری که میدیم.
آخرین بازی از تیم مان را که دیدم بازی با ایتالیا بود[بازی اول]، که ست نخست را دیدم و کمی بعدش تلویزیون مان خراب شد و تا آخر نشد ببینمش و در نهایت هم آن بازی را باختیم. بعد از آن 4 بازی بعدی را هیچ کدام ندیدم واتفاقا همه ی آنها را بردیم.آن هم تیم های درجه یک جهان! شوخی شوخی به دوستان و خانواده همش میگفتم که گویا من نحسی دارم که هر بازی که میبینم می بازیم.
بازی یکی مانده به آخر هم که با آلمان و در تهران بود را ندیدم؛ که همان را هم بردیم. فردایش که بازی دوم بود گفتم بابا خجالت بکش بیا دست از این خرافات وعقب مانده بازی ها بردار بشین بازی رو ببین، تازه ایران چه ببره ،چه ببازه هم که تاثیر چندانی که نداره. دم افطار بود موقع افطاری زدم کانال سه برای دیدن بازی. ست اول بود، گمانم دو امتیازی جلو بودیم. ولی در نهایت آن ست را باختیم. اعصابم خراب شد و آمدم تو اتاق تا یک فیلم ببینم بلکه نحسی مان از دامن تیم ملی پاک شود. ولی گویا دیر اقدام کردم و در نهایت این بازی را سه بر صفر باختیم، آن هم در مقابل تیمی که همین دیشبش سه بر صفر پیروز شده بودیم.
آدمی خرافاتی نیستم ولی قسم میخورم اگر بازی های تیم ملی والیبالمان در لیگ جهانی ادامه دیگر هیچ رقمه بازی هایش را نمی دیدم. بگذار خرافاتی باشیم ؛ گور پدر تفکر و تعقل. وقتی هیچ راهی نداری مجبوری خرافاتی بشوی.