نمی دانم شاید حدودا ٧ - ٨ سال پیش بود ؛یکی از روزه های تعطیلات نوروز ساعت ١٠-١٠و نیم در خانه ی مادر بزرگم در دزفول خوابیده بودم؛ که یک هو با صدای غرش یک جت جنگی که داشت در ارتفاع کم هم پروزا میکرد مثل کابوس دیده ها از خواب پریدم. یک آن گمان کردم که آمریکا [که آن زمان تازه به عراق حمله کرده بود] با هواپیما به ما حمله کرده و الان است که بصورت خوشه ایی بر سرمان بمب بیندازد!!!!
در آنی از ثانیه بیدار شدم و یادم آمد دزفولم ؛خانه مادربزرگ و این جت هم از جت های جنگی پایگاه نمیدانم چندم شکاریِ ارتش است که مثل همیشه دارد مانور آموزشی میدهد ،آرام شدم. همه ی اینها در آنی از ثانیه از ذهنِ خماره تازه از خواب بیدار شده ی من گذشت و دوباره و اما این بار با آرامشی کمترادامه ی خوابم را رفتم .
چند هفته قبل هم ،یک روز سر ظهر بود که آسمان یک رعد و برق بهاریه خیلی وحشتناک زد ؛ عصر خواهرم گفت: رعد برقه ظهری بود!! یهو بیدار شدم فک کردم نیرو گاه بوشهر منفجر شده!! تا نیم ساعت نمی تونستم بخوابم !
پری روزها هم پدرم میگفت :خواب دیدم آمریکا میخواد روی سرمون بمب اتم بندازه منم مسئول این بودم تا به مردم در مقابله با حمله ی اتمی اطلاع رسانی کنم تا چه کارایی باید بکنن!! این در کنار اینکه پدرم هنوز شب ها کابوس جنگی میبیند و ما شبها با صدایش بیدار میشویم ؛ صبح هم که بیدار میشود هیچ یادش نیست که چه خوابی دیده . تنها میگوید نمی دونم چی هستن ؛انگار خواب جنگه؛عملیاته؛رفیقام ..... نمیدونم .... واین نمی دونم همیشه آخر همه ی خوابهایش میگذرد.
میگویند خوابهای آدم ها حاصل فکر های روزانه ی آنها است و گویا ما [اینکه میگویم ما بخاطر این است که دیگران را مستثنا کنم ؛چون نمیدانم دیگران نیز همین گونه اند یا نه ]غیر از واژه ی جنگ چیزی از ذهنمان نمیگذرد.نمیدانم، شاید. هر چه هست سالهاست [حداقل از زمانی که من خودم را بیاد دارم]که واژه ؛خطر و احتمال جنگ ما را دارد تهدید میکند. هر چه هست من که بوی بهبودی ز اوضاع جهان نمی شنوم.نمی دانم شاید هم مشکل از من است و اینکه حافظ نیستم و شامه ی ضعیفی دارم.
پ.ن : این پست اولین پستی است که با موبایل آن هم سر کلاس اخلاق اسلامی نوشتم، ابزارها روز بروز دارند زیاد میشوند.