یک سال و اندی پیش ، زمانی که برای اولین بار خبر ساخته شدن فیلم بینوایان را در یکی از مجلات سینمایی خواندم، هنوز کتاب ویکتور هوگو در دستم بود ومشغول خواندنش بودم؛ و از همان زمان دوست داشتم فیلمِ کتابی را که در دستم است را هر چه زودتر ببینم، کتابی با 1400صفحه [آن هم با فونت ریز]و با آن حجم عظیم داستان و ریزه کاری؛ کتابی که من نهایاتا 13 صفحه آ4 خلاصه از برداری ازآن کرده بودم؛ و یک صفحه ی آ4 پشت و رو هم شخصیت های داستان را یاداشت کرده بودم تا در طول خواندن کتاب که 4ماهه بطول انجامید, بخش های قبلیش یادم نرود.
این انتظار گذشت تا چند روز پیش که فیلم بدستم رسید و در اولین فرصت و خارج از نوبت فیلم را گذاشتم تا ببینم. راستش اصلا گمان نمی کردم فیلم اینقدر خوب باشد. برای من، فیلم واقعا فوق العاده بود. 150دقیقه داستان و موسیقی و اپرای خالص، به بهترین شکل ،بطوری که سوای داستان ؛قسمت های خوانندگی بازیگران نیز فوق العاده بود؛ و هنوز بعد از این چند روزی که فیلم را دیده ام باز هم گه گاهی دوباره آهنگ های قشنگش را میگذارم و دوباره گوش میدهم .شاید این فیلم برای من بیشتر مفهوم اپرا را که این همه در داستان های غربی درباره اش شنیده ایم و ندیده ایم [یعنی من که تا حالا اپرا ندیده ام؛ دیگران را نمی دانم] زنده کرد؛ که این نوع بیان، چقدر زیبایی خاصی به داستان می دهد.
یک نکته ی دیگرهم اینکه با وجود اینکه داستان از قبل برایم روشن بود که چه میشود ولی باز در صحنه هایی از فیلم درگیر داستان میشدم و از شخصیت های شرورش لجم میگرفت؛وحتی در جاهایی مثل کسی که این داستان را برای بار اول است می شنود میشدم ؛ که حتی برای خودم هم تعجب برانگیز بود.
در مورد داستان فیلم همانطور که قابل پیش بینی هم بود بخش عمده ایی از داستان حذف شده بود، ولی خوشبختانه داستان تحریف نشده یا اگر هم شده این تحریف خیلی کم بوده ؛ ولی خوب قابل درک است که یک کتاب 1400 صفحه ایی را هیچ رقمه نمی شود در 150 دقیقه خلاصه کرد؛ که هم داستان سر جای خودش باشد ؛هم جلوه های هنری و سینمایی .
باری ، با تمام این تفاسیر من که از دیدن فیلم واقعا لذت بردم ؛ وافسوس که یک فیلمی را با این همه هنرمندی و زیبایی را کنار میگذارند و یک فیلم تریلرِ ؛نهایتا سرگرم کننده مثل آرگو را بهترین فیلم سال میکنند.
پ.ن :یه زمانی شاه رو کشتیم ؛سعی کردیم دنیا رو زود عوض کنیم ؛حالا یه شاه دیگه بالا سرمونه ، اینم همون گُهه, انگار مرض داریم. این همون سرزمینه که میجنگید برا آزادی، حالا میجنگینم واسه نون. برابری کجاست؟ وادادی بابا!! [این قسمت رو شخصیت پتی گارروش با آهنگ و خیلی قشنگ میخونه؛ ولی الان که به نثر ترجمه شده کمی زیباییش کم شده ]
پ.ن: عید همگی هم مبارک؛ امید اینکه سال آینده سال بهتری باشد ؛ شاید.