بعضی فیلم ها هستند که خیلی تصادفی به دست آدم می رسند –بخصوص در ایران که شانس نقش عمده ایی در فیلم دیدن دارد- و همین تصادف به یک برخورد بزرگ تبدیل می شود ،می شود از آن فیلم های محبوب. فیلمی که خوب است، تازه بعد از تمام شدنش شروع می شود ، می ماند ،و در دلت کم کم جا باز می کند و دیوانه ات می کند؛ ذهنت را مدام به خودش وا می دارد .
فیلم آتش افروز (Incendie) همین حکایت را دارد ، قریب به سه ماه پیش دیدمش و از همان زمانی که تمام شد تا همین الان نه تنها نظرم را در باره ی خودش تغییر نداده بلکه خودش را بیشتر شیفته ی من کرده.از آن فیلم هایی که در دقیقه ی آخر چیزی را فهمیدم که یک باره یک وای ی ی ی ی.. بلند کشیدم.
بزرگترین خیانت این است که داستان فیلم را تعریف کنم ؛ولی ماجرای کلی درباره ی جنگ ،خشونت، خیانت ، تجاوز و مصیبت هایی است که در یک جامعه ی بی ثبات وجود دارد، و مصیبت ها و فجایعی که استبداد و جنگ های قومی و مذهبی بر یک جامعه وارد می کند. یکی از زبیایی های فیلم این است که تا پایان فیلم متوجه نمی شوید که داستان در چه کشوری است ، فقط آنچه بدیهی است این است که داستان در خاورمیانه می باشد ولی می توان حدس زد که کشور مورد نظر لبنان است.
در یکی از سکانس های فیلم – بنظر من بهترین سکانس فیلم - نوال ؛شخصیت اول فیلم که مسیحی است برای اینکه سوار مینی بوس مسلمانان شود صلیبش را پنهان می کند و روسری بر سر می کند؛ چند ساعت بعد که اتوبوس به دست تروریست های مسیحی می افتد ،صلیبش را بیرون می آورد و خود را از مرگ می رهاند...!
گر چه گیر آوردن این فیلم گمان نمی کنم چندان آسان باشد اما اگر جایی به چشمتان خورد در خوب بودن و انتخابش شک نکنید...
پی نوشت: در ضمن دوم خرداد همه ی دوستان هم مبارک....