در این روزهاى پایانى سال، به سالى که گذشت مینگرم. سال خوبى بود؟ آدمى خیلى باید اعتماد بنفس بالایى داشته باشد که در جواب این سوال بگویید بله. ولى به گمانم اگر من در جواب این سوال نگوییم بله شاید خیلى کم لطفى کرده ام.
در سالى که در عین ناباوریم در رشته و دانشگاهى که دوست داشتم قبول شدم، براى اولین بار شاغل شدم، اولین حقوقم را گرفتم و… و دیگر چه؟ دیگر چیزى به ذهنم نمیرسد. شاید بشود همان دعاى سالخردگان یعنى تنى سلامت و نازل نشدن یک بلاى آسمانى و این جور چیزها را به موارد مثبت قبل اضافه کرد ولى واقعا چیزى دیگر به ذهنم نمى رسد؛ که تازه همان موارد دانشگاه و شغل و حقوق هم در فصل زمستان برایم رخ دادند. ولى قبلش چه؟
بیشتر سال به خمودگى ناشى از بیکارى گذشت و هرشب و هر شب زدن‌ها تا شاید تا چهار پنج صبح خوابى اجبارى به چشم های که خسته نبودند بیاید و هر روز و هر روز به خود قول دادن که از فردا زود میخوابم و این روش زیستن خفاش گونه را ترک می‌کنم. مختصر کتاب خواندن و فیلم دیدنم میشد نهایت کار شاقى که میکردم. کلاس زبانى که این بار نیز به یک بهانه ى دیگر (بهانه ى درس و کار و وقت نشدن) براى بار هزارم ترکش کردم. اندوهى که مثل خوره به جانم افتاده بود و مجموعه اى از تلاش‌هاى تا به امروز جانکاه و نافرجام براى فراموشى کسى که سعى میکردم فراموشش کنم ولى نه تنها نکردم بلکه حتی نتوانستم از یادش بکاهم. اینها هم میشود مجموعه از مهمترین کارها و مشغولیت های ذهنی که در سالى که گذشت انجام دادم و داشتم.
حالا با همه‌ى اینها بطور قطع نمی دانم پاسخ سوال "سال خوبى بود؟" را چه بدهم. خودم هم نمیدانم نسبت به سال ٩۴ چه حسى دارم. شاید از آن سال هایى بشود که در آینده هربار به یادش بیوفتم دلم غِنج برود شاید هم… کسى چه میداند بگمانم فقط زمان بتواند به این سوال ها پاسخ بدهد.
پ.ن: دوباره متن را میخوانم. مگر همین چند چیز مثبتی که در جستجویم به آنها رسیدم کم چیزی هستند که اینقدر ساده دارم از کنارشان میگذرم؟ نمی دانم. اما همیشه این نداشته ها هستند که روحح آدمی را بیشتر آزار می دهند. آدمی قدر نداشته هایش را بیشتر میداند تا داشته هایش را.